หลายวันก่อนตอน The Old Gard (2020) เข้า… เราก็ถือโอกาสดูทันที ด้วยองค์ประกอบหลายอย่างที่เอื้ออำนวยในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะ โปรดักชั่นดูดี หนังแอคชั่นน่าจะดูง่าย น่าสนใจและที่สำคัญมีตัวเอกเป็นผู้หญิง …จนล่าสุดไม่สามารถมูฟอรได้
ถูกต้องเพราะตัวเอกที่เป็นผู้หญิงวัยกลางคน โดยเฉพาะ Charlize Theron บอกเลยว่าเสน่ห์แรงมาก พร้อมด้วยแรงดึงดูดแบบ…ตายแทบเท้าจริง ๆ
มันไม่บ่อยนะที่เราจะได้เห็นตัวเอกหนังแอคชั่นที่เป็นผู้หญิงเล่นนำและมีบทบาทในการแอคชั่นไม่ใช่เพื่อยั่วยวน โดยเฉพาะเมื่อเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ….และที่สำคัญคือไม่ได้เน้นอก เอว สะโพกเหมือนหนังแอคชั่นฝั่งโปรดักชั่นผู้ชายสร้างแต่อย่างใด
(เรารีวิวถึงตัวหนัง The Old Gard ไปแล้วใน “The Old Guard (2020) การมีชีวิตอยู่ ความตาย 6000 ปีผ่านไป มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” ขอปัก Link ไว้แล้วกันจะได้เลี่ยงการพูดซ้ำเรื่องเดิมเกี่ยวกับหนังอีก)
ถ้าเทียบกันแล้วกับใน Atomic Blonde ที่พิชาร์ก็เล่นเป็นตัวเอก เราว่ามันก็ยังต่างกัน เพราะใน Atomic Blonde มัยังมีความเป็นคาแรคเตอร์ “สายลับสาวสุดเซ็กซี่” อยู่
มันก็ยังเป็นภาพลักษณ์ของผู้หญิง เก่ง สวย แซ่บ เซ็กซี่ ฯลฯ อะไรทำนองนี้ ต่างจาก Andromache the Scythian ที่ดูเป็นคนมีอายุมากกว่า (ถ้าไม่นับอายุจริงของตัวละคร) และเลือกที่จะขายความเท่ของคาแรคเตอร์ ไม่ใช่ที่ความเซ็กซี่
มันเลยดูเป็นอะไรที่หาดูยากในอุตสาหกรรมหนัง เพราะพื้นที่ส่วนมากมันก็….ตามที่เห็นอะ
ซึ่งเขาว่าเรื่องนี้มาจาก Comic ชื่อเดียวกันคือ The Old Gard ไปแอบอ่านมาละมีอยู่สองภาค เพิ่งเคยอ่าน Comic ครั้งแรกเหมือนกัน (ฝั่งตะวันตกที่ไม่ใช่ใช่ Manga แบบฝั่งญี่ปุ่น) หนังคล้ายกันมากกับเล่มแรก ต่างกันเล็กน้อยที่รายละเอียดซึ่งไม่น้อยเลย โดยเฉพาะเรื่องความเป็นอมตะของ Andromache ไว้ถ้ามีโอกาส…ไม่ขี้เกียจจะลองมาเขียนแล้วกัน
ก็อยากอ่านเรื่องราวต่อมาก ๆ ในตอนนี้ …จากตรงนี้ไปจะพูดถึงประสบการณ์ดูหนังพิชาร์ยาว ๆ แล้วนะ
**พิชาร์ = Charlize Theron
หลังเกริ่นเสียยาว
แต่บทความนี้เราตั้งใจมาพูดถึงความทรงจำของเราเกี่ยวกับหนังของ Charlize Theron ไม่ใช่เรื่องหนัง The Old Gard แต่อย่างใด เพียงแต่มันกลับมาระเบิดอีกครั้งใน The Old Gard เท่านั้นเอง
เราดูหนังของพิชาร์ครั้งสุดท้าย คือเมื่อราว ๆ 12 ปีก่อน ประมาณนี้ นานมาก ๆ และไม่มีโอกาสได้ดูอีกเลยจริง ๆ โดยระหว่างนั้นก็มีความพยายามที่จะดูหนังของพิชาร์เรื่องอื่น ๆ อยู่หลายเรื่องโดยก็ไม่ได้รู้ว่านั่นคือหนังของ Charlize Theron
เหมือนจังหวะเวลามันไม่ใช่… ตอนนี้ก็เลยต้องมานั่งเก็บตก บางเรื่องจะดูแล้วไม่ได้ดูก็ปล่อยเลยตามเลยและเรารู้สึกว่าหนังที่พิชาร์เล่นส่วนใหญ่ ไม่ใช่หนังแนวที่เราสนใจอยู่แล้วเป็นทุนเดิมหรือบางทีก็แค่ไม่รู้ไม่เคยเห็นโฆษณา คือมันหลายเหตุผลมาก ๆ เลยรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นช่วงของจังหวะเวลา ซึ่งถ้าเป็นตอนเด็กกว่านี้เราก็คงรู้สึกเสียดาย แต่ตอนนี้เราว่ามันคงเป็นเหตุที่ดีแล้วล่ะ มันคงเป็นช่วงเวลาที่ถูกคัดสรรมาแล้วจริง ๆ
***ถัดจากตรงนี้ไปมีการเปิดเผยเนื้อหาของหนังเรื่องที่จะพูดถึงนะ***
เรื่องแรก
ย้อนกลับไปตอนประถมปลายช่วงที่แอค “ลองของ” ใน MThai มีหนังโคตรเยอะให้ดู เราได้ดูหนังของพิชาร์ครั้งแรกคือเรื่อง Sweet November (2001) ที่เล่นกับ Keanu Reeves เป็นหนังรักออกแนวน้ำเน่าเรื่องแรก ๆ เลยมั้งที่ดู ก่อนจะได้ดู Notting Hill (1999) ที่มี Julia Roberts ซะอีก
ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นของการดูหนังรักได้เลยนะ
เราจำเรื่องนี้ได้แม่นเพราะเราดูอยู่หลายรอบและชอบมาก เพลงประกอบก็ชอบ แม้ว่าตอนโตจะไม่ได้กลับไปดูอีกแล้วก็ตาม
เรารู้สึกว่าตัวนางเอกมีเสน่ห์อย่างประหลาดตั้งแต่วินาทีแรกที่โผล่เข้ามาในห้องสอบแล้วทำกระดาษข้อสอบยับจนหยิบไปรีดกับหน้าอกตัวเอง เราเสพติดจำพฤติกรรมนั้นแล้วเอาไปใช้ในห้องสอบที่โรงเรียนอยู่สักสองปีเลยมั้ง …ทำ แม้ว่ากระดาษข้อสอบของเราจะไม่ได้ยับก็ตาม
เราจดจำพฤติกรรมแปลก ๆ หลายอย่างของนางเอกมาแล้วรู้สึกว่ามันน่าสนใจ การปฏิเสธเครื่องมือสื่อสาร เครื่องใช้ไฟฟ้า เอาทีวีไปปลูกต้นไม้หรือเป็นตู้เลี้ยงปลาสักอย่าง ดูเป็นฮิปปี้เบา ๆ ซึ่งช่วงนั้นความสนใจเราก็วน ๆ อยู่กับอะไรประมาณนี้แหละ
แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องพยายามเปลี่ยนชีวิตผู้ชายในทุกเดือนแล้วนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้ากันในทุกเดือนได้แบบนี้ มันต่างวัฒนธรรมอ่าเนอะ พอจบเดือนก็เหมือนจบกัน ด้วยการกระทำที่ผิดแปลกหลายอย่าง เราก็เลยรู้สึกสนใจในตัวนางเอก (แม้ช่วงนั้นจะยังไม่ค่อยชอบผู้หญิงผมทองก็ตาม)
เราชอบชองขวัญ 12 ชิ้นที่พระเอกให้นางเอกในตอนจบของเรื่องด้วย เราถึงขนาดจะทำให้เพื่อนสนิทเราที่กำลังจะย้ายไปเรียนที่อื่นแบบเดียวกัน รวมถึงปฏิทินเดือนพศจิกายนด้วย …ประหนึ่งเป็นการบอกว่าเราจะไม่ลืมกัน แต่ตอนเด็กเท่านั้นเลยมีปัญหาหาได้แค่สามชิ้น 555
ตอนจบของหนังเรื่องนี้มันจบแบบสุข แต่ไม่ใช่การสุขสมร่วมกัน พระเอกที่พยายามเพื่อนางด้วยกลวิธีที่น่ารักขนาดนั้น เรามีความรู้สึกว่าสองคนนี้ต้องคู่กันแล้วล่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ นางเอกยังคงเลือกที่จะเดินจากพระเอกไป ด้วยกลวิธีที่อบอุ่นหัวใจมากและมันสุดทึ่งสำหรับเรา
สำหรับอายุเท่านั้นน่ะ เราไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมนางเอกต้องจากไป เพราะเราโตมากับตอนจบที่มันสุขสันต์ นิรันด์
แต่นั่นก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่เราชอบมาก ๆ และเป็นความทรงจำเกี่ยวกับหนังของพิชาร์ จนไม่นานเท่าไหร่นักหลังจากนั้นเราก็ได้มีโอกาสดูหนังของพิชาร์อีกเรื่องหนึ่ง
เรื่องที่สอง
เรื่องที่สองนี้น่าจะมีจุดเริ่มต้นมาจากการที่เราพยายามหาหนัง หญิงรักหญิง ดู ด้วยการจดชื่อเรื่องไว้แล้วไปหาข้อมูลเลือกอีกทีว่าจะดูเรื่องไหนดี หนึ่งในนั้นก็มี Monster (2003) ที่พิชาร์เล่น
Monster เป็นหนังอิงจากเรื่องจริงของฆาตกรต่อเนื่อง Aileen Wuornos ที่มีชื่อเสียงมาในสหรัฐ เธอเป็นโสเภณีที่ฆ่าลูกค้าชายไป 7 คน ดูไม่มีบรรทัดไหนจะเป็นหนังหญิงรักหญิงได้เลยเนอะ ซึ่งตอนเราดูเรื่องนี้เรากลับสงสารชะตากรรมของตัวละครที่เขาต้องดิ้นรนขนาดนั้นเพื่อตัวเองและฆ่าคนอื่น ซึ่งถ้าจำไม่ผิดมีฉากถูกขืนใจด้วยแม้เธอจะเป้นโสเภณีก็ตาม มันเลวร้ายมาก
ซึ่งหนังเรื่องนี้ไม่ได้เหมาะกับเด็กดูเลยยยยยย โดยเฉพาะเด็กอายุเท่าเราตอนนั้นอ่ะ แถมไม่มีผู้ใหญ่ดูด้วยด้วยนะ (เลี้ยงแบบปล่อยสุด) แต่มันก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราจดจำ Charlize Theron ได้จนถึงทุกวันนี้ เพราะมันต่างจากหนังเรื่องแรกแบบคนละขั้วเลยและก็ยังเป็นเรื่องที่ทำให้เราถอยห่างจาก Charlize Theron ไปเลยด้วยเหมือนกัน แบบ…
“ทำไมนางฟ้ากลายเป็นปีศาจอ่ะ?”
แบบแค่คาแรคเตอร์ก็สวยไม่ลงแล้วอ่ะ
ในหนแรกเราเลือกเรื่อง Monster ไว้ท้ายลิสของหนังหญิงรักหญิงที่เราจะดูเลย เพราะจากใบปิดมันดูไม่ใช่หนังรักอ่ะ มันช่างไม่น่าดูเอาซะเลย แต่ก็ทำให้เราคาใจมาก เรายอมเปิดเรื่องนี้ดูก่อนเพราะมีคนชมการแสดงของพิชาร์ไว้ในพันทิป
ว่าแบบเนี่ยเล่นเก่งมาก แสดงดี คาแรคเตอร์เหมือนฆาตกรตัวจริงมาก ใครที่เคยดูหนัง Charlize Theron แน่นอนว่าต้องจำเธอในบทบาทนี้ไม่ได้ แบบว่าเปลี่ยนลืม สมบทบาทกันสุด ๆ
ด้วยเหตุนี้…นักแสดงฝีมือสุด ๆ เราก็เลยสรรหามาดู อย่างคนไม่รู้สี่รู้แปดและได้พบกับความรุนแรงทั้งการกระทำและจิตใจขั้นสุด มันเกิดอาการตกใจนะ แบบไม่ได้เตรียมใจมาระดับนี้ ก็หนังอ่าเนอะ เราจำหลาย ๆ การกระทำของตัวละครได้ชัดมาก ด้วยความที่หนังไม่ได้ถูกทำออกมาให้สวยงาม เราก็เลยมองว่ามันเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจ
และบทบาท Aileen Wuornos ใน Monster ก็กลายเป็นภาพจำสุดท้ายของพิชาร์สำหรับเรามาอีกนานแสนนาน เป็น 10 ปีอ่ะ ก็เหมือนประเด็นที่ไม่ได้ดูหนัง เราก็ไม่ได้โคจรกลับมาพบพิชาร์อีกเลย
และความที่แบบไทป์ฉันตอนนั้นยังไม่ใช่ผู้หญิงผมทอง ไทป์ฉันคือหลินชิงเสีย คือ Julia Roberts คือ Karen Mok คือ Anne Hathaway คือ Johnny Depp ทุกคนล้วนผมดำหรือไม่ก็สีเข้ม ฉันก็ลืมพิชาร์ไปเลย
เพิ่งมากรี๊ดผู้หญิงผมทองตอนมากรี๊ดแม่ Cate อ่ะ 555 แบบอ้าว ผมทองก็สวยนี่…
เรื่องอื่น
ซึ่งแน่นอนว่า…..
Aeon Flux (2005) ก็อยากดู แต่เห็นคะแนนน้อยเลยไม่ได้ดู ปักหมุดไว้ก่อน ปักมาเป็น 10 ปีแล้วเหมือนกัน (ตั้งแต่ยุคดูหนังลองของ) เพราะคิดว่าไม่น่าใช่แนวที่สนใจเลยเอาไว้ก่อนก็ได้
North Country (2005) คือเห็นใบปิดหนังบ่อยมาก ช่วงไปหาหนังดูที่หอสมุดมหาลัย ดูน่าสนใจมากเหมือนเรื่อง freedom writers (2007) แต่ไม่ดูเพราะอะไรรู้ไหม? ….เพราะไม่ชอบทรงผมนักแสดง กูจะบ้า!!
ตอนดู Hancock (2008) ก็จำไม่ได้ เพราะว่ารำคาญบทตัวพระเอกมาก ไม่ชอบคนแบบนี้ก็เลยดูแค่ให้มันจบ ๆ ไป เหมือนดูหนังอะไรก็ไม่รุ (เพิ่งมาเปิดดูซ้ำไม่กี่วันก่อนนี่เอง เพื่อพิชาร์เลยนะ)
Snow White and the Huntsman (2012) ก็ไม่ได้ดู เพราะไม่ชอบ Kristen Stewart! (ส่วนตอนดูหนัง Kristen ได้แล้ว เริ่มปล่อยวางแล้ว) เลยเถิดไปถึง The Huntsman: Winter’s War (2016) คิดว่าก็คงแป้กแหละมั้ง เลยไม่ได้ดู
A Million Ways to Die in the West (2014) เรื่องนี้ก็อยากดู...เพราะมุกตลกเรื่องภาพถ่าย มุกเดียวเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าพิชาร์เล่นด้วย ซึ่งก็ยังไม่ได้ดูเหมือนกันในตอนนี้ (สรุปว่าเคยดูเรื่องนี้แล้ว แต่ลืมว่าเคยดู งงตัวเองมาก)
ตอน Mad Max (2015) เข้าเราก็ไม่ได้ดูเหมือนกัน เรายังติดภาพจำของหนังแบบ Transformers อยู่ ซึ่งเอียนมาก ฟิวหนังแอคชั่นในโลกแปลก ๆ อะไรแบบนี้ แล้วคนไปดูกันเยอะก็เลยคิดว่าคงเหมือนกันแหละมั้ง แล้วก็ปัดตกไปไม่ได้สนใจ เพราะไม่รู้สึกว่ามันมีอะไรน่าสนใจสำหรับเรา ไม่ใช่แนวด้วย (จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ดู) (สรุปว่าเรื่องนี้ก็ดูแล้วแต่ลืมเหมือนเรื่องข้างบน งงตัวเอง2)
Fast & Furious 8 (2017) ก็จำแม่ไม่ได้(พิชาร์) สนใจแต่เลตตี้ แล้วก็เรื่อ พอล วอล์กเกอร์ตายแล้ว ยังมีภาคต่อกันอีกหรอ? ฉันนึกว่าเธอจะอวสานซีรีย์นี้แล้วตั้งแต่ภาคก่อนแล้วนะเนี่ย!
มีที่มาอยากดูแบบจริง ๆ จัง ๆ คือ Atomic Blonde (2017) กับ Bombshell (2019) แต่ก็ชวดทั้งสองเรื่อง เพราะ….
Atomic Blonde (2017) ดันไปเชื่อเพจหนังสักเพจที่ว่าหนัง...งง ไม่สนุก น่าผิดหวัง เลยคิดว่าอ้อ...คงไม่ดีมั้ง งั้นไม่ดูก็ได้ เสียดายมากทั้งที่ตอนเห็นตัวอย่างในโรงคือ “อยากดูหวะ” ตอนเห็นโปสเตอร์ในโรงก็ “อยากดูหวะ” …โกรธตัวเองและเพจหนังด้วยที่ฉันไปเชื่อเธอ แต่ก็ไม่เคยลบเรื่องนี้ออกจากลิสว่าจะดู (ซึ่งได้ดูแล้วค่ะ)
ส่วน Bombshell (2019) คืออยากดูแต่ชวดจริง ๆ ไม่ได้อยากดูเพราะพิชาร์ แค่อยากดูหนัง แต่มันไม่เข้าโรงหนังในถิ่นที่ฉันอยู่อ่ะ แบบมาตรฐานคนต่างจังหวัดอ่าเนอะหรือเข้าแต่ฉันไม่มีโอกาสก็ไม่รู้ ไร้ดวง ทุกวันนี้ก็เลยยังไม่ได้ดู
และถ้าไม่ใช่เพราะ Netflix เราคงไม่ได้โคจรกลับมาเจอพิชาร์อีกใน The Old Gard (2020) …ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งและทำให้ดิฉันกรี๊ดแตก
ก็เป็นที่สังเกตเห็นได้ว่าเรื่องที่ทำให้กระเสือกกระสนอยากดู มักเป็นเรื่องที่มีตัวเอกเป็นผู้หญิง โดยเฉพาะที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิง (เหตุผลล้านแปด – ก็ชอบดูผู้หญิงมากกว่า เบื่อหนังผู้ชายด้วย ดูมาเยอะแล้วอ่ะ ปลูกฝังฉันด้วยมุมมองอื่นบ้าง)
ใด ๆ ในโลกล้วนติ่ง
ซึ่งต่อจากนี้ไปเราคงไม่ต้องมานั่งจดจำพิชาร์จากแค่ Monster อีกแล้ว เพราะแม่ช่างเท่เกินบรรยาย ด้วยความหล่อ (ที่แปลว่า “งดงามราวกับรูปปั้น”) ของพิชาร์ได้ลบล้างอาถรรพ์ความหวาดกลัวของฉันจากภาพจำของ Aileen Wuornos เสียสิ้นและคิดว่าถ้ามีโอกาสคงได้กลับไปดูเรื่อง Monster อีกครั้ง เพราะรายละเอียดเรื่องราวมันเบลอมาก ตอนนั้นโฟกัสแค่ความ shock ของตัวเอง
ปัจจุบันนี้ …แต่งค่ะ คุณ Charlize Theron
ราตรีสวัสดิ์ ...ทุกเวลาเป็นตอนกลางคืนเสมอ
 ที่ตอนนี้ดิฉันไม่สามารถมูฟอรได้){kind=link}
0 ความคิดเห็น