มันอยู่ที่นั่น
มันอยู่ที่นั่น ทั้งในตอนกลางคืนและกลางวัน เดินวนเวียนอยู่ในบ้านเหมือนวิญญาณไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด
ใบหน้าและบ่าไหล่ของมันงอง้ำเพราะความทุกข์ เป็นความทุกข์โศกที่แม้แต่มันเองก็ไม่รู้ว่าทุกข์คืออะไร
มันตื่นขึ้นในยามเย็น ซึมกะทือเหมือนซากศพที่ยังมีลมหายใจ มันรอ รออย่างไม่เร่งร้อน ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด รอจนทุกคนในบ้านหลับใหล เพราะมันละอาย ละอาย ละอาย เมื่อไม่เหลือใครตรงทางเดิน มันจะอยู่ตรงนั้น ยืนตัวโค้งพร้อมกับความสิ้นหวังที่น่าละอาย สอดส่องสายตาไปทั่วทั้งพื้นและกำแพง เดินก้าวย่างอย่างช้า ๆ และเงียบเชียบ
มันแสร้งทำเป็นว่าไม่มีใครอยู่ เหมือนที่มันแสร้งว่าตัวของมันเองไม่มีจริง เพื่อจะได้ไม่เผลอปลุกคนในบ้านให้ตื่น หรือปลุกให้ใครตระหนักถึงการมีอยู่ของมัน เงียบเชียบเพื่อกลมกลืนไปกับความว่างเปล่า แต่รอคอยให้ใครคนอื่นมาเห็นมันอย่างไม่ทันตั้งตัว
มันแสยะยิ้มรอกับเงาของตัวเองบนประตูกระจกสีดำ เพราะอนิจจา มันมองไม่เห็นเงาของใครอื่นนอกจากของมันเองเท่านั้น มันเดินและใช้ชีวิต ขณะที่คนอื่นหลับใหล มันยิ้มออกมาได้แค่เฉพาะตอนที่มันตื่นลำพัง
สิ่งน่ารังเกียจคือ ร่องรอยของมันที่จะถูกทิ้งให้เหลือไว้ในตอนเช้า ทั้งบนพื้น เก้าอี้ และสิ่งของ รอยเท้า รอยสัมผัส ทุกส่วนที่มันแตะต้อง ตกเป็นคราบมันสีดำน่ารังเกียจ เชื้อราจะเติบโตขึ้นบนขอบผนังหากไม่ทันสังเกตเห็น
มันคอยแอบดูในตอนเช้า ถึงความพินาศที่มันก่อ เงี่ยหูฟังภาพของความลำบากที่คอยขัดเช็ดสิ่งปฏิกูลตกค้าง แต่ไม่ มันจะไม่ปรากฏตัวขึ้นขอโทษในสิ่งที่มันทำ มันจะซ่อนตัวอยู่อย่างนั้น รอจนกว่ามันจะหลับไป แล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเย็น
มันทำเหมือนเดิม มานานหลายสิบปี
0 ความคิดเห็น