รู้สึกว่าแต่ก่อน(ตอนยังละอ่อน) หัวขบถกว่านี้(จากความคิดภายใน) แม้จะขาดความรับผิดชอบและความกล้าหาญที่จะยืนหยัดในตัวเองไปบ้างก็ตาม แต่ตอนนั้นก็เป็นอิสระมาก
ส่วนปัจจุบัน คิดว่าสิ่งที่ขาดไปก็ยังคงขาดอยู่ตามเดิม แต่เพิ่มเติมคือเชื่องขึ้นเยอะ มันน่าเศร้า
มันเสียดายตัวเอง รู้สึกว่าระหว่างช่วงที่กำลังเติบโตนั้น การโอนเอียงตามบรรทัดฐานสังคม หรือความเห็นส่วนรวมก็มีส่วนในการหล่อหลอมให้เราเชื่องไปอย่างช้า ๆ เป็นอย่างมาก เพราะเรามีทั้งความกลัว และไม่กล้าที่จะยืนหยัดเพื่อรับผิดชอบตัวเอง เพื่อปกป้องความคิดตัวเอง เพราะหลายอย่าง เพราะยังเยาว์ เพราะด้อยความรู้ เพราะด้อยประสบการณ์ เราจึงรับมือกับมันด้วยความกลัว ไม่ใช่การสู้ เพื่อเป็นส่วนหนึ่งกับส่วนรวม (แต่โตขึ้นมาแล้วเสือก รู้สึกไม่อินกับอะไรในส่วนรวมเลย เออออ)
แทนที่จะได้เริ่มเติบโตได้ตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้จึงเหมือนต้องมาเริ่มต้นหล่อหลอมตัวเองใหม่ตั้งแต่ 0 แต่ด้วยช่วงเวลาและประสบการณ์ ความคิดมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เหมือนได้แตกหัก ในแบบที่ไม่ได้อยากให้แตกหัก บุบสลาย ในส่วนที่ไม่อยากให้บุบสลาย
วันนี้รู้แล้วว่าถ้าย้อนเวลากลับไปบอกตัวเองในอดีต(ตอนเด็ก)ได้อย่างหนึ่งจะบอกว่า "อย่าไปเชื่อมันลูก ทำเลย คิดเลย อย่าไปเชื่อที่เขาบอกว่ามันผิด มันไม่ควร ไม่มีใครรู้คำตอบ และใช่ บางครั้งเราอาจคิดผิดจริง ๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยจากความคิดที่ผิดพลาด เธอจะฉลาด และเป็นคนคิดได้มากกว่าที่คิด ทุกคนไม่ได้สมบูรณ์ และโลกใบนี้ก็ไม่ได้มีคำตอบแค่แบบเดียว เธอ แม่ง เติบโตจากความอิสระ เพื่อเป็นอิสระ"
เผลอ ๆ ตอนนี้อาจไม่ต้องโตขึ้นมาโดยการเฝ้าสงสัยในตัวเอง และเฝ้าค้นหามัน ถามหาคำตอบซ้ำไปมาอย่างไม่รู้จบก็ได้ ตอนนั้นคงเห็นตัวเองได้อย่างชัดเจน มากกว่าตอนนี้
พิมพ์จบแล้วทำไมรู้สึกอยากดู 2001: A Space Odyssey ขึ้นมาล่ะ 5555 สงสัยดนตรีมันยิ่งใหญ่
รีวิวชีวิตปัจจุบัน: เป็น toxic people และ มนุษย์ผู้ล้มเหลวในการใช้ชีวิตในสังคม ขอบคุณ
เขียน 31 มีนา แต่จะลงวันนี้มีไรป่ะ?
0 ความคิดเห็น